فانوس مشکی

 خورشید امید  بی  غروبم

ای  نام  تو بهترین  سر آغاز

 ای مالک  جنت و نی و ناز

ای  نام  تو بهترین  ترانه

ای  اشگ  ترا چه  خوش  بهانه

ورد همه  کس  به  هر زمانی

ما رفته  ایم و تو جاودانی

ای ماه ، رخش  زتو ربوده

در عرش، خدا  تورا ستوده

بوی خوش  توست  ره گشایم

تا  کوی  بهشت  رهنمایم

آرام و  قرار،  ز دل ربودی

آن  لحظه  که چشم  زخانه  بستی

سر رشته  الفتم  گستی

در کنج  دلم ، قلم  به  گوهر

با خط طلا نوشت ، سرور

سالها  بگذشت  از فراغت

امانشدست  کهته  داغت

هرگز نرود یادت از دل

 کی  کوه  شود، تلی  از گل

ای مونس  شب ،بهانه ی اشک

 ای  مرحم زخمهای  بی رشک

بغضی است غریب مانده در دل

 کشتی است شکسته  کنج ساحل

در ماتم  تو به گل  نشستیم

صد شاخه  گل به خانه  بستیم

سالی  بگذشت پر تب و تاب

 برخیز وببین باغچه بی آب

فردوس که  خانه ی  دلت  شد

تسکین فراق ساترم شد

ای بابای بی مثال خوبم

ای دلنگران ماه  رویم

از دوری خود رهایم  ده

با ذکر خود آشنای ام  ده

گاهی بنشین  و دلبری کن

 برمن تونگاهی چون پری کن

 دلسوخته ام مرحمم  باش

چون  کودکی، شادُ یار من باش

باورنکنی زبند  رستم

ازکوه غمت به گل  نشستم

هرقطره اشگ را که  چیدی   

صد غصه نا شنیده دیدی

هرلحظه ی  بی تو راه رفتن

قفلی است  به  پای کام  بستن

هرذکردلم تو را  گواه  است

والله که  خانه  بی پناه  است

  از این همه  غم  رهاییم  ده

با  صبر خود آشناییم  ده